خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست

گشاد کار من اندر کرشمه های تو بست

مرا و سرو چمن را بخاک راه نشاند

زمانه تا قَصَب نرگس قبای تو بست

زکار ما و دل غنچه صد گره بگشود

نسیم گل چو دل اندر پی هوای تو بست

مرا به بند تو دوران چرخ راضی کرد

ولی چه سود که سر رشته در رضای تو بست

چو نافه بر دل مسکین من گره مفکن

که با عهد سر زلف گره گشای تو بست

تو خود وصال دگر بودی ای نسیم وصال

خطا نگر که دل امید در وفای تو بست

زدست جور تو گفتم زشهر خواهم رفت

بخنده گفت که حافظ برو که پای تو بست