نصیحتی کنمت بشنو و بهانه مگیر

هر آنچه ناصح مشفق بگویدت بپذیر

ز وصل روی جوانان تمتّعی بردار

که در کمینگه عمرست مکر عالم پیر

نعیم هر دو جهان پیش عاشقان بجوی

که این متاع قلیلست و آن عطای کثیر

معاشری خوش و رودی بساز میخواهم

که درد خویش بگویم به نالۀ بم و زیر

بر آن سرم که ننوشم می و گنه نکنم

اگر موافق تدبیر من شود تقدیر

چو قسمت ازل بی حضور ما کردند

گر اندکی نه به وفق رضاست خرده مگیر

چو لاله در قدحم ریز ساقیا می و مشک

که نقش خال نگارم نمیرود ز ضمیر

بیار ساغر دُرّ خوشاب ای ساقی 

حسود گو کرم آصفی ببین و بمیر

به عزم توبه نهادم قدح ز کف صد بار

ولی کرشمۀ ساقی نمی کند تقصیر

می دو ساله و محبوب چهارده ساله

همین بس است مرا صحبت صغیر و کبیر

دل رمیدۀ ما را که پیش میگیرد

خبر دهید بمجنون خسته از زنجیر

حدیث توبه در این بزمگه مگو حافظ

که ساقیان کمان ابرویت زنند به تیر