من که از آتش دل چون خُم می در جوشم

مُهر بر لب زده  خون میخورم و خاموشم

قصد جانست طمع در لب جانان کردن

تو مرا بین که درین کار بجان می کوشم

من کی آزاد شوم از غم دل چون هر دم

هندوی زلف بُتی حلقه کند در گوشم

حاش لله که نیم معتقد طاعت خویش

این قدر هست که گه گه قدحی می نوشم

هست امیدم که علیرغم عدو روز جزا

فیض عفوش ننهد بار گنه بر دوشم

پدرم روضۀ رضوان بدو گندم بفروخت

من چرا مُلک جهان را به جوی نفروشم

خرقه پوشی من از غایت دینداری نیست

پرده ای بر سر صد عیب نهان می پوشم

من که خواهم که ننوشم بجز از راوق خم

چکنم گر سخن پیر مغان ننیوشم

گر ازین دست زندمطرب مجلس رهِ عشق

شعر حافظ ببرد وقت سماع از هوشم