توهمچوصبحی و من شمع خلوت سحرم 

تبسّمی کن و جان بین که چون همی سپرم

چنین که در دل من داغ زلف سرکش توست

بنفشه زار شود تربتم چو در گذرم

بر آستان مرادت گشاده ام در چشم

که یک نظر فکنی خود فکندی از نظرم

چه شکر گویمت ای خیل غم عَفاک الله

که روز بیکسی آخر نمی روی زسرم

غلام مردم چشمم که با سیاه دلی 

هزار قطره ببارد چو درد دل شمرم

به هر نظر بت ما جلوه می کند،لیکن

کس این کرشمه نبیند که من نگرم

بخاک حافظ اگر یار بگذرد چون باد

زشوق در دل آن تنگنا کفن بِدَرَم