بکوی میکده یارب سحر مشغله بود

که جوش شاهد و ساقی وشمع ومشعله بود

حدیث عشق که از حرف و صوت مستغنیست

بنالۀ دف ونی در خروش و ولوله بود

مباحثی که در آن مجلس جنون میرفت

ورای مدرسه و قال و قیل مسئله بود

دل از کرشمۀ ساقی بشکر بود ولی

زنامساعدی بختش اندکی گله بود

قیاس کردم و آن چشم جاودانه مست

هزار ساحر چون سامریش در گله بود

بگفتمش بلبم بوسه حوالت کن

بخنده گفت کیت با من این معامله بود

ز اخترم نظری سعد در رهست که دوش

میان ماه و رخ یار من مقابله بود

دهان یار که درمان درد حافظ داشت

فغان که وقت مروّت چه تنگ حوصله بود