اگر بکوی تو باشد مرا مجال وصول

رسد بدولت وصل تو کارمن به اصول

قراربرده زمن آن دونرگس رعنا

فراغ برده زمن آن دو جادوی مکحول

چوبر درِتو منِ بینوای بی زر و زور

به هیچ باب ندارم ره خروج ودخول

کجا روم چه کنم چاره از کجا جویم

که گشته ام ز غم وجور روزگار ملول

منِ شکستۀ بدحال زندگی یابم

در آن زمان که به تیغ غمت شوم مقتول

خرابتر زدل من جای تو نیافت

که ساخت در دل تنگم قرارگاه نزول

دل ازجواهر مهرت چو صیقلی دارد

بود ز رنگ حوادث هر آینه مصقول

چه جرم کرده ام ای جان و دل به حضرت تو

که طاعت منِ بیدل نمیشود مقبول

به دردِ عشق بساز و خموش کن حافظ

رموز عشق مکن فاش پیش اهل عقول